Faramir Fiction Archive

Nadreqze, of de liefde van een man en een elf (NC-17)

Written by Eve

30 June 2010 | 38928 words

Title: Nadreqze, of de liefde van een man en een elf
Author: Eve
Rating: NC-17
Pairing(s): Faramir, Denethor, Boromir
Warnings: abuse, rape (misbruik, verkrachting)

Faramir heeft in drie dagen zoveel meegemaakt dat hij niet meer wil leven. Als een gebroken man wordt hij midden in de nacht voor de muur van Gondor gegooid. Verborgen in zijn eigen vertrek krijgt hij te maken met een onverwachte loge, een elf, die wil dat hij in leven blijft. Zullen ze de weg naar leven en genezing kunnen vinden?
(Faramir’s life changes completely within three days. He has suffered so much… As a broken man he is thrown in front of Gondor’s walls. Hiding in his chamber he meets an elf who wants him to stay alive. Can they find a way to life and healing?)

---

Hoofdstuk 9

Tot Boromir’s verbazing stijgen er al dampen op uit het grote bad, een heerlijke geur heeft zich door de badkamer verspreid. Dit moet Orophin hebben gedaan toen hij hier nog alleen was met Haldir. De ruimte is fris, wit en groot. De twee broers kijken naar het bad, het schuim en de gereed liggende handdoeken.

Faramir laat het kleed los en gaat voorzichtig, ondersteunt door zijn broer, in het bad zitten. Hij sist tussen zijn tanden van de pijn.

Boromir ziet de diepe krassen, de rauwe wonden, blauwe plekken en schrammen… zijn broertje’s huid lijkt overal beschadigd te zijn. Zonder er echt over na te denken kleedt hij zich uit en gaat tegenover hem zitten. Als kinderen gingen ze vaak samen in bad. Faramir kijkt met paniek in zijn ogen naar zijn broer.

Boromir buigt zich voorover, pakt zijn handen en fluistert: “Ik ben veilig, Fara, ik zal je niks doen. Ik ben niet zomaar iemand. Ik ben je broer die net zo vies is als jij.”

“Je bent niet vies.”

“Jij ook niet.”

Herkenning trekt over Faramir’s gezicht. Dus zo gaat het als je hetzelfde hebt meegemaakt en elkaar wilt helpen. Zo gaat het … Hij kijkt naar Boromir die zijn handen los laat en zijn armen spreidt, zoals hij deed toen ze kinderen waren. Hij kijkt hem recht aan en Faramir ziet de blik die hij zo goed kent, recht door zee, eerlijk. Faramir draait zich voorzichtig om. Boromir legt zijn grote handen op zijn schouders. “Laat je naar achteren zakken, toe maar.”

Een golf van paniek schiet opnieuw door hem heen. Boromir weet wat hij voelt. Hij fluistert: “Wij weten hoe het is om door aanrakingen opgewonden te raken, en dat we het vaak niet willen en dat het nooit de bedoeling is maar dat het soms gebeurt. We weten het allebei en dat is het verschil. Als een van ons stijf wordt dan letten we er niet op, ok? Als het gebeurt dan is het zo, we hebben nu eenmaal mannenlichamen en we zijn veel te vaak aangeraakt. Veel te vaak. We zullen er niks mee doe, Fara. We gaan hier gewoon samen in bad zitten en elkaar helpen en we letten verder nergens op, ok? We gaan elkaar gewoon helpen omdat we dit allebei hebben meegemaakt. Niemand weet hoe het is geweest, alleen wij. We helpen elkaar de schaamte voorbij.”

“Maar waarom moeten we elkaar aanraken, Bo? Ik wil eigenlijk liever…”

“Niet meer worden aangeraakt… Maar dat denk je alleen maar, dat zegt je hoofd tegen je. Maar weet je, broertje, aanrakingen kunnen het ergste maar ook het beste zijn. Ik weet nog dat ik, als vader bij mij, als ik… Nou ja, doet er ook niet toe, maar het hielp mij dan om met jou te gaan stoeien of te knuffelen, of zo…”

Faramir knikt. Hij voelt de armen van Boromir, ruikt zijn lichaam. Het voelt allemaal zo vertrouwd. Hij sluit zijn ogen en probeert het allemaal te bevatten.

“Vanaf wanneer…?” vraagt Faramir na een tijdje. Hij moet het weten. Hij probeert nog steeds te begrijpen wat hij heeft gehoord. Zijn grote broer…

Boromir weet dat hij moet vertellen. Zijn eer als zwijgend strijder doet er niet toe. Dit is wat hij voor zijn broertje kan doen – alle vragen beantwoorden. “Toen ik een jaar of dertien was begon het. Hij riep me bij zich in zijn werkkamer en dan moest ik hem… pijpen, aftrekken… je kent het wel. Dat heeft jaren geduurd. Af en toe stopte het weer een tijd, misschien voelde hij zich schuldig, misschien had hij een minnaar of minnares, maar het keerde altijd terug. Hij zei dat hij zoveel van me hield en dat dit bij de liefde hoorde.”

“Zo jong,” fluistert Faramir.

“Hoe oud was jij?” vraagt Boromir.

Faramir draait zich met een ruk om. “Hij heeft helemaal niet…!”

“We zijn gewend aan de leugens… O Fara, ik heb zo vaak tegen jou gelogen als jij je zorgen maakte. Ik weet er alles van. Maar ik zag zijn gezicht toen ik binnen kwam en ik wist het gelijk… Vraag me niet hoe maar ik weet het zeker, broertje.”

Faramir kijkt hem aan, draait zich weer van hem af en leunt achterover. “Ik geloof dat ik zestien was of zo.”

“Wat moest je doen?”

“Hetzelfde als jij. Hem helpen klaarkomen.”

“En het veranderde nooit in…?”

“Hij wilde een keer met me neuken maar ik heb gesmeekt, gesmeekt… het is hem tot nu toe niet gelukt. En jij?”

“Hij gebruikte jou als chantagemiddel. Als ik dat voor hem over zou hebben, als ik met hem zou neuken wanneer hij daar zin in had, dan zou hij zijn liefde alleen aan mij tonen. Zo zei hij dat. Liefde… “ Boromir’s stem krijgt een rand van pijn die Faramir af en toe eerder heeft gehoord en nu pas begrijpt. “Ik moest me laten neuken. De eerste keer was toen ik, even denken, vijftien was geloof ik.”

“Vijftien,” fluistert Faramir. “En…?”

“Ik zag het als betaalmiddel voor jouw veiligheid. Het deed pijn en ik haatte het, vooral als ik… je weet wel…”

“Klaar kwam,” zegt Faramir. Zachter: “Dat vond ik ook het ergste. Hij maakte me dan deelgenoot van een gevoel dat ik niet wilde hebben, waardoor ik me vies voelde. Maar dat je dat voor mij deed, Bo, wat ongelooflijk… Hoe hield je het vol, ik bedoel, zo lang Bo, zo lang…”

“Het enige wat ik voor mezelf kon doen was vaak op reis gaan en sterk worden. Sterk genoeg om hem op een dag van me af te duwen. Daarom trainde ik zo hard, broertje van me. Daarom was ik zo vaak weg. Toen ik negentien was kon ik hem aan en wist ik hem te stoppen. Ik dwong hem te zeggen dat jij veilig zou zijn. Daarna eiste hij het alleen nog van mij als hij vond dat ik straf had verdiend. Hij was dan hardhandig en wreed maar die momenten vonden niet vaak plaats. Drie, vier keer, vanaf toen tot nu? Zoiets…”

“Ik dacht dat het met mij te maken had,” zegt Faramir terwijl hij in zijn handen knijpt. “Ik dacht dat hij me gewoon haatte. Daarom noemt hij mij zijn hoer, en moet ik doen wat hij wil…”

“Noemde hij jou zijn hoer? O Fara…”

“Maar hij deed het bij mij niet zo vaak. Alleen maar als jij weg was!”

“Alleen als ik weg was…” Een snik welt in Boromir op. Hij had er zoveel voor over gehad om zijn broertje te beschermen, zo ontzettend veel…

“Ik dacht dat hij het alleen dan durfde,” zegt Faramir. “Jij stormde altijd onverwacht de kamers binnen. Daarom dacht ik dat hij het deed als jij er niet was. O Bo, ik kon me niet voorstellen dat hij jou, zijn grote zoon over wie hij altijd sprak…”

“Neukte,” vult Boromir aan. Hij sluit zijn ogen om de pijnlijke herinneringen buiten te sluiten, nu niet, nu niet. Hij moet er zijn voor zijn jongere broer die hij niet heeft kunnen beschermen.

Boromir pakt een spons en zeep. “En nu ga ik het allemaal weg wassen.” Boromir’s stem klinkt zacht, zijn bewegingen zijn teder. Hij strijkt de spons zachtjes over het bebloede lichaam van zijn broer. “Weg, het strelen als je in je bed lag… weg het graaien onder je shirt, weg het grijpen in je broek, weg zijn lul, weg zijn sperma, weg zijn vieze woorden, weg zijn spuug…. “ en zo gaat hij verder, benoemd wat hij wegveegt en strijkt voorzichtig over het rillende lichaam van zijn jongere broer. Als hij alle lichaamsdelen heeft gewassen en alle wonden heeft geïnspecteerd, de lelijke, diepe schrammen op zijn onderrug en billen van de riem, de blauwe plekken, zo idioot veel, de schrammen van nagels en afdrukken van vingers, vraagt hij toestemming om van plaats te verwisselen en ziet Faramirs gezicht, verbaasd en met een glimp van ontspanning, ziet hem ja knikken.

Boromir weet dat het hierom draait, de wederkerigheid, het niet alleen zijn in dit gevoel waarbij er eentje sterk aan de kant staat en de ander in zijn eentje in gore drek ligt en zwak is – ze zijn samen daar beneden, in die drek, de blubber van hun verschrikkelijke herinneringen. Samen…

Boromir draait zich om en gaat voor zijn kleine broer zitten. Hij leunt achterover, laat zich schoonwassen, laat Faramir alles zeggen. “Ik veeg het weg voor jou, zijn tastende vingers, zijn valse woorden over liefde, de fluisteringen, het dwingende, zijn vieze lul in je mond, zijn gore sperma… ik veeg je eigen reacties weg, de schaamte van het klaarkomen, de gevoelens die hij nooit bij je had mogen oproepen…”

Boromir weet dat Faramir de enige is die dit kan zeggen en er gebeurt iets in hem en hij weet dat dit ook bij Faramir moet zijn gebeurd, dat kan niet anders. De gorigheid begint los te komen en hij hoort aan de stem van zijn broertje dat die het net zo ervaart. Tranen lopen over hun wangen en het is goed, het is allemaal goed.

“Zullen we elkaar blijven helpen?” vraagt Faramir zacht als ze klaar zijn en nog even in elkaars armen liggen. “Niet alleen nu maar ook later?”

“Ja,” zegt Boromir, “we moeten alles tegen elkaar blijven zeggen. Alleen zo kunnen we verder komen en het achter ons laten. We hebben geen vader meer. Wij zijn de enige familie die we nog hebben.”

Haldir ligt met gesloten ogen op Faramir’s bed. Hij hoort de stemmen zo helder. Hoe zacht ze ook proberen te fluisteren en hoe hij ook probeert hun privacy te respecteren, zijn oren zijn te scherp. Rúmil staat bij het raam en kijkt naar buiten. Orophin zit op een stoel naast het bed en probeert een boek te lezen. Ze horen het alledrie en weten dat van elkaar door de band die ze delen.

Ze delen hun gedachten. Hoe kan een vader dit doen, hoe kan een mens zo wreed zijn – niet eenmalig maar jaren lang, niet ondoordacht maar berekenend, niet vanuit impulsiviteit maar gepland. Ze delen ook hun ontroering. Dat de twee broers een manier hebben gevonden om elkaar te helpen bij het verwerken en zich daar ook zo bewust mee bezig houden. Het weg wassen van de gorigheid, het delen van de schaamte, hun eerlijkheid… de ontroering voert de boventoon in de band die door de hele kamer voelbaar is. De vertedering, het respect voor deze twee mannen die in hun levens terecht zijn gekomen en daar hopelijk altijd deel van zullen uitmaken. Als de deur van de douche weer opengaat lukt het Haldir om op te staan en Faramir in zijn armen te nemen. Faramir begint gelijk te praten: “Hij had me bevolen niks te zeggen maar het spijt me zo, het spijt me, ik had niet…”

Haldir streelt zijn wangen, zijn haren, buigt zich voorover en geeft hem een vlinderlichte kus op zijn lippen. “Het is goed, mijn lief. Het is goed, het is voorbij. Ik hou van jou, meer dan ik ooit in woorden kan vertellen…” En hij stuurt zijn liefde naar hem toe, en ziet Faramir reageren. Hij krijgt een beetje kleur op zijn wangen. Haldir stuurt nog meer, zoveel hij maar kan.

“Beloof me alleen dat je vanaf nu de band open houdt. Beloof je dat, mijn lief?”

“Ik beloof het,” stamelt Faramir.

De blonde elf en de jonge man gaan op het bed liggen en kruipen dicht tegen elkaar aan.

Faramir voelt de warme armen van Haldir. Zo kan het zijn, zo geborgen kan hij zijn. Wat er ook is gebeurd, hier is hij veilig. Hij gaat op zijn zij liggen en kijkt naar de prachtige elf die hem in zijn armen houdt en ziet de tranen in zijn ogen.

“Ik hou van jou,” fluistert hij. “Zoveel…”

NB Het is niet toegestaan dit verhaal (in originele versie of als vertaling) verder te verspreiden (incl. via email) zonder toestemming van de auteur. [ meer info ]
NB: Please do not distribute (by any means, including email) or repost this story (including translations) without the author's prior permission. [ more ]

Enjoyed this story? Then be sure to let the author know by posting a comment at https://www.faramirfiction.com/fiction/nadreqze-of-de-liefde-van-een-man-en-een-elf. Positive feedback is what keeps authors writing more stories!